เทรนด์การใช้ชีวิตคู่ ยุคBB, i-phone, facebook
ต้องเข้าใจว่า ความรักแบบอยู่ยงคงกระพันสมัยรุ่นคุณตาคุณยายยุคถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนั้น คงจะมีแต่ในนิยาย
เพราะความรักยุคบีบี(Blackberry) ไอโฟน(I-Phone) เฟซบุ๊ก (Facebook)นั้น กำลังบุกโลกแห่งรักแท้ มันมาเร็วเคลมเร็วเหลือเกิน ปัจจุบันนี้หาแฟนง่ายกว่าหาเพื่อนซะอีก ไม่ต้องรอเวลาเพื่อเจอ หรือจะคุยกันแต่ละทีก็แสนจะยากแบบสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่ การนัดเจอง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
ทว่าเป็นรักที่ฉาบฉวย โจ๊ะเสร็จแล้วแยกทาง หรือรักกันหวานชื่นยาวนานอยู่ด้วยกันจนกระทั่งสิ้นลม
งั้น เรามาดูกันซิว่า คู่รักในยุคสมัยรักติดจรวดแบบนี้ เค้าจะมีเทรนด์ในการใช้ชีวิตคู่ แตกต่างจากสมัยก่อนอย่างไรบ้างน้า….
อยู่ก่อนแต่ง
มั่นใจเหลือเกินว่า ยุคสมัยนี้คงไม่มีใครไม่เคยอยู่ก่อนแต่ง แน่นอนพฤติกรรม "อยู่ก่อนแต่ง" มันก็เหมือนการเป็น "ผัว-เมีย" ชั่วคราวนั่นแหละ ประโยชน์คือ ได้เรียนรู้ศึกษานิสัยใจคอกันอย่างถึงกึ๋น แต่คุณประโยชน์ที่ฝ่ายชายมักได้ไปเต็มๆ คือ ความสะดวกและสนุกด้านกามารมณ์ ลองคิดดู หากกายกรรมบนเตียงมันจืดชืด น่าเบื่อ ไม่มีอะไรให้น่าค้นหาแล้ว อนาคตรักภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร จะ ‘ล่ม’ หรือ ‘รอด’ ดังนั้นการอยู่ก่อนแต่งก็ไม่ได้มีแต่ข้อดีเสมอไปหรอก
ยอมรับชีวิตคู่ไม่ยืนยาว
วันนี้รักกันปานจะกลืนกิน อ้าว! พรุ่งนี้มันเลิกกัน ด่าจิกกัดกันซะล่ะ ความรักคือ ความไม่แน่นอน ยิ่งในยุคสมัยนี้ด้วยแล้ว ความมั่นคงทางความรักแทบจะติดลบ ชายหล่อ หญิงสวย กระเทยงามกว่าหญิง ทอมเท่ห์กว่าชาย ผุดขึ้นบนโลกใบนี้เยอะแยะ ตัวเลือกในการเลือกคู่เยอะขึ้น จงยอมรับซะเถอะ ว่าความรักเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เฮ้อ......
หย่าร้างเป็นเรื่องธรรมชาติ
สถิติการหย่าร้างในยุคนี้พุ่งพรวด! พ่อหม้าย แม่หม้าย เดินกันให้ขวัก ไม่ต้องมานั่งเขินอาย รู้สึกแย่กลัวคนประณามกันอีกต่อไปแล้ว เพราะการที่ ผัวทิ้ง เมียไม่เอา ในสมัยนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ บางคนเลิกกันแต่ยังคุยปรับทุกข์กันได้ก็ดีไป แต่บางคู่นี่ซิ เลิกกันแทบจะไม่เผาผีเลยก็มี
จีบแป้บเดียวเสียวซะแล้ว
สมัยก่อนกว่าจะแอ้มกันได้ฝ่ายหญิงเล่นตัวกันอยู่นาน แต่ยุคนี้เผลอๆ ฝ่ายหญิงกระโจนเข้าหาผู้ชายก่อน กระบองน้องชายแทบสะดุ้งเลยด้วยซ้ำ ออกค่าโรงแรม อาสาขับรถไปให้แซ่บอีกต่างหาก เรียกว่า พลีกายเต็มเหนี่ยว เรื่องเซ็กซ์จึงเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของใครหลายๆ คน คล้ายๆ กับกินข้าวเสร็จก็ต้องแปรงฟัน ดังนั้นเจอแฟนเสร็จก็ต้องซ่ำกัน บางคู่จีบกันไม่ถึง 2 อาทิตย์ พับผ่า! เล่นผีผ้าห่มซะแล้ว
ใครไม่มีกิ๊ก เชยแหลก.....
ผัวเดียวเมียเดียวดั่งนโยบายโอท็อปหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์คงจะมีให้พบเห็น กันน้อยลงในสมัยนี้ซะแล้ว เพราะใครๆ เค้าก็มี "กิ๊ก" กันทั้งบาง บางคนบอกว่ามีการมีกิ๊กออกจะเก๋ เท่ห์ ด้วยซ้ำไป แต่บางคนก็เหน็บเชิงด่าแบบสะใจว่า "มีกิ๊กเป็นโหลอย่านึกว่า 'โก้' ที่แท้ก็แค่ 'คนโง่' ที่รักไม่เป็น" ฮ่า ฮ่า
การศึกษาต้องสูสี
"โห...พี่ถ้าสมมติหนูเรียนจบปริญญาโทมาจะให้หนูไปเป็นแฟนมอไซค์วิน คงไม่ไหวมั้งพี่ ถึงจะหล่อแค่ไหนก็เหอะ" นั่นคือ คำตอบที่ก่อนหน้านี้ถามน้องสาวต่างพ่อต่างแม่ไปว่า "ถ้าแกจะมีแฟนสักคน คิดว่าจะต้องเรียนสูงเหมือนกันมั้ย" ดังนั้นการศึกษาจึงเป็นตัวเลือกในการขบคิดเพื่อหาคู่รักให้สมฐานะสักคน อาจจะไม่ต้องจบสูงเท่ากันก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะห่างกันไกลต่างวรรณะเลยซะทีเดียว
ไลฟ์สไตล์ใกล้เคียง
ยามรักกันช่วงแรก ฝ่ายแฟนผู้ชายชอบเตะบอล ฝ่ายหญิงก็ตามไปเชียร์ เฮ้ เฮ้ ไปไหนตัวติดกันแทบจะเป็นปาท่องโก๋ น้องอยากดูช่องนี้ รายการทำอาหาร จะได้ทำให้พี่กินไง "ได้เลยจ๊ะที่รักกดรีโมทดูช่องนี้เลย" หลังจากรักขึ้นปีที่สอง "จะดูบอลเว้ย รีบเปลี่ยนช่องให้ไวเลย ช่องทำอาหารปัญญาอ่อนเอาไว้ดูคนเดียวเหอะ" อ้าว ไหงไม่เหมือนรักช่วงโปรโมชั่นฟระ! ดังนั้นหากไลฟ์สไตล์(Lifestyle)ใกล้เคียงกันกว่านี้ คงจะดี ว่าม่ะ!
อเมริกันแชร์
จ่ายในส่วนของตนเองกันไป อเมริกันแชร์ (American share) จึงเป็นเทรนด์ของคู่รักสมัยนี้ไปโดยปริยาย เช่น ดินเนอร์มื้อหรูใต้แสงเทียน แต่ลับหลัง "เธอออกไปก่อนนะ ชั้นหารล่ะ คนละพันห้า เดี๋ยวชั้นค่อยให้พรุ่งนี้นะ วันนี้อารมณ์เสีย หวยกิน!" หรือ "เธอเลี้ยงหนังนะ เดี๋ยวชั้นเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเอง (ถูกดี ชามละ 30 พิเศษ 35 ฮิฮิ ฉลาดเนอะ)"
สิทธิเท่าเทียม
ไม่มี "ช้างเท้าหน้า ช้างเท้าหลังอีกต่อไป" ไม่มีใครเป็นผู้นำครอบครัว มันต้องก้าวไปด้วยกัน สมัยนี้ผู้ชายทำงาน ผู้หญิงก็ทำงาน เผลอๆ สตรีบางนางต้องนั่งเลี้ยงสามีตกงานเงินน้อยกว่าด้วยซ้ำไป สิทธิเสรีภาพจึงต้องทัดเทียมกัน ไม่มีใครตกเป็นเบี้ยล่าง นางทาสอีกแล้ว
ให้อภัยกันน้อยลง
สุดท้าย ต้นเหตุของความรักติดจรวด รักง่ายหน่ายไวของ พ.ศ.นี้ คือ "การไม่ให้อภัยกัน" เอะอะ ชั้นถูก เธอผิด ไม่มีใครยอมใคร ยอมหักไม่ยอมงอ สรุปรักที่บ่มเพาะกันมาแรมปีก็สุก เละเทะ หนอนแทะกันไป แค่คำว่า "ขอโทษ" คำเดียว มันพูดยากนักใช่มั้ย บอก "เลิก" มันง่ายกว่างั้นเหรอ!
No comments:
Post a Comment